Polityka zagraniczna i bezpieczeństwa Unii Europejskiej – geneza, rozwój i jej znaczenie dla współczesnej Europy. Część II: okres od 1970 do 1992 r.: od powołania Europejskiej Współpracy Politycznej po Traktat z Maastricht

Abstrakt

Geneza współczesnego systemu bezpieczeństwa na świecie sięga końca II wojny światowej, po której zaczął się kształtować nowy dwubiegunowy układ sił. Obecny system współpracy między państwami członkowskimi w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej jest wynikiem długotrwałego procesu, którego początki sięgają drugiej połowy lat czterdziestych XX wieku. Jego rozwój opierał się na szeregu kompromisów zawieranych między państwami członkowskimi. Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa – ustanowiona przez Traktat z Maastricht 7 lutego 1992 roku – jako rezultat mozolnych starań członków Unii, jest narzędziem wspierania europejskiej tożsamości i niezależności, promowania pokoju, bezpieczeństwa i postępu w Europie i na świecie. Celem tego artykułu jest przedstawienie procesu tworzenia WPZiB, jej celów i znaczenia w ewolucji współczesnych stosunków międzynarodowych. Druga część publikacji obejmuje okres od utworzenia Europejskiej Wspólnoty Politycznej do ustanowienia Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (1970–1992).