Mikromobilność – wybrane problemy

Abstrakt

Mikromobilność opiera się na użytkowaniu w rozwiązanich komunikacyjnych niewielkich, lekkich i bezemisyjnych, tzw. osobistych środków transportu umożliwiających pokonywanie krótkich dystansów – najczęściej pierwszego lub ostatniego odcinka zaplanowanej podróży. W artykule przedstawiono niektóre problemy związane z definiowaniem i kategoriami mikromobilności oraz możliwością wykorzystania przez jej urządzenia infrastruktury zwyczajowo i prawnie przeznaczonej dla osób niezmotoryzowanych (pieszych i rowerzystów). W pierwszej części artykułu przytoczono definicje mikromobilności, jej kategorie oraz omówiono urządzenia jednośladowe (jedno- lub dwukołowe), dwuśladowe (dwu- lub czterokołowe) i trzyśladowe (trójkołowce). W kolejnej części dokonano literaturowego przeglądu wybranych badań mikromobilności na świecie oraz omówiono determinanty rozwoju mikromobilności na przykładzie Polski. Artykuł zamyka podsumowanie z dwiema istotnymi konkluzjami. Pierwsza z nich traktuje mikromobilność jako kolejny po elektromobilności ważny nurt w logistyce i transporcie, a z drugiej wynika, że w Polsce urządzenia osobistej mobilności stają się coraz bardziej popularne. Warto zatem poświęcać jej więcej miejsca w nauce, a szczególnie pilnym wyzwaniem staje się problematyka zarządzania mikromobilnością.