Akademia Humanistyczno-Ekonomiczna w Łodzi, Filia w Wodzisławiu Śląskim e-mail: etrojniar@ahe.lodz.pl
Akademia Humanistyczno-Ekonomiczna w Łodzi
Akademia Humanistyczno-Ekonomiczna w Łodzi, Filia w Wodzisławiu Śląskim
Zadania uczelni wyższych stypizowane zostały w ustawie Prawo o szkolnictwie wyż- szym i nauce z dnia 20 lipca 2018 r. (Dz.U. 2021 poz. 478 t.j.). Zgodnie z zapisami zawartymi w tym akcie prawnym podstawowymi zadaniami uczelni są między in- nymi: prowadzenie kształcenia na studiach różnego rodzaju, prowadzenie działalno- ści naukowej, świadczenie usług badawczych oraz transfer wiedzy i technologii do gospodarki, ale również wychowywanie studentów w poczuciu odpowiedzialności za państwo polskie, tradycję narodową, umacnianie zasad demokracji i poszanowanie praw człowieka oraz działanie na rzecz społeczności lokalnych i regionalnych.
* Elżbieta Trojniar – dziekan Filii w Wodzisławiu Śląskim Akademii Humanistyczno-Ekono- micznej w Łodzi.
** Danuta Jurczyk – doktor nauk społecznych, adiunkt Akademii Humanistyczo-Ekonomicz- nej w Łodzi, kurator specjalista, kierownik Zespołu Kuratorskiej Służby Sądowej w Sądzie Rejono- wym w Rybniku.
*** Norbert Niestolik – doktor nauk humanistycznych, nauczyciel, adiunkt Akademii Huma- nistyczno-Ekonomicznej w Łodzi, dyrektor Szkoły Podstawowej im. Tadeusza Kościuszki w Gaszo- wicach.
Studia pedagogiczne w swej istocie mają za zadanie przygotować studentów do pełnienia ról edukacyjnych, wychowawczych i opiekuńczych prowadzonych wzglę- dem drugiego człowieka. Bogactwo specjalności pozwala wybrać studentom gru- pę swych docelowych oddziaływań spośród dzieci, młodzieży oraz osób dorosłych. Teoretyczny wymiar studiowania wydaje się być niepełnym, a obowiązek odbywania praktyk zawodowych niewystarczającym w procesie edukacyjnym.
Studenci Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi – Filia w Wodzisła- wiu Śląskim odbywają cały proces kształcenia w oparciu o autorski program metody projektów, który umożliwia im przedłożenie treści teoretycznych na praktyczne roz- wiązania. Jednym z takich rozwiązań są chociażby badania naukowe, które stanowią mocną stronę studentów wodzisławskiej filii.
AHE w Łodzi – Filia w Wodzisławiu Śląskim została utworzona decyzją Mini- stra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 11 października 2004 roku. Powołanie Filii do życia stało się jednym z elementów strategii rozwoju Akademii Humanistyczno-
-Ekonomicznej w Łodzi oraz odpowiedzią na niesłabnące w regionie zainteresowanie młodych ludzi zdobywaniem wyższego wykształcenia.
Kierunkiem wiodącym wodzisławskiej placówki jest pedagogika, czyli nauka o wy- chowaniu. Kierunek ten wymaga dużej otwartości i empatii. Skierowany jest do osób, które lubią pracę z ludźmi i chcą wspierać ich rozwój. Na pedagogice świetnie odnajdują się ludzie, którzy doceniają rolę kształcenia i samorozwoju na każdym etapie życia.
Wychodząc naprzeciw procesowi oddziaływań poprzez szerzenie wiedzy, chęci podzielenia się wynikami badań własnych, zaproszenia do wymiany spostrzeżeń i do- świadczeń, powstała inicjatywa zorganizowania konferencji naukowej, podczas któ- rej powstałaby przestrzeń do wspólnego dyskursu pedagogicznego. Mając na uwadze aspekt wielokulturowy, zaproszono grupę studentów i dydaktyków z zaprzyjaźnionego Uniwersytetu Ostravskiego w Ostrawie. Możliwość przedstawienia prelegentów zarów- no z Polski, jak i Czech, wspartych wiedzą i doświadczeniem towarzyszących im dydak- tyków nie tylko nadała konferencji charakter międzynarodowy, ale w swej formie i za- łożeniach stanowiła pełne wartości spotkanie. Zaproszeni na konferencję goście swoją obecnością i merytoryczną polemiką dopełnili bogactwa wydarzenia, którego atmosfe- ra wpasowała się w konferencyjny tytuł „Pluralistyczny obraz współczesnej pedagogiki”.
Ważnym aspektem jest fakt, iż obok Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi, Filia w Wodzisławiu Śląskim jej współorganizatorem była Ostrawska Uni- versito (Pedagogicka Fakulta), stąd też konferencja miała charakter międzynarodowy. Warto wspomnieć, że gośćmi konferencji oprócz uczelni, których studenci uświet- nili wydarzenie swoimi wystąpieniami, zaproszeni byli również pedagodzy z Ukra- iny. Wspaniałe międzynarodowe wydarzenie stało się doskonałą okazją do uczczenia obchodów jubileuszowych Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi – Filii w Wodzisławiu Śląskim.
Uroczystego otwarcia konferencji dokonała Dziekan Filii Akademii Humani- styczno-Ekonomicznej w Łodzi, pani Elżbieta Trojniar. Po niej głos zabrali meryto-
ryczni opiekunowie studenckich kół naukowych: dr Danuta Jurczyk – opiekun koła naukowego ,,De iure”, dr Norbert Niestolik – opiekun koła naukowego ,,Genius Loci”. Doktor Danuta Jurczyk omówiła współczesne koncepcje pedagogiki resocja- lizacyjnej, które zmierzają do prowadzenia pracy pedagogicznej i resocjalizacyjnej, głównie w warunkach wolnościowych w środowisku podopiecznego. Opiekun koła
,,De iure” zwróciła uwagę na nadchodzące zmiany w przepisach prawach w tym zakresie, które w pierwszej kolejności będą dotyczyły nieletnich, gdyż od września 2022 roku wchodzi w życie zmieniona ustawa o wspieraniu i resocjalizacji nielet- nich. Istotną zmianą są w niej granice wiekowe nieletnich, co będzie wymagało od pedagogów zmian i dostosowania się do nowej regulacji. Prelegentka zaznaczyła istotę tworzenia Ośrodków Kuratorskich powołanych do pracy z nieletnimi, których znaczenie wzrośnie wraz z napływem do nich dzieci w wieku 10 lat. Druga zmiana, która wejdzie w życie w styczniu 2023 roku, to umożliwienie udzielania zgody na wykonywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego przez Komisje Penitencjarne w Zakładach Karnych, co z kolei zwiększy udział skazanych odbywających karę pozbawienia wolności w miejscu swojego zamieszkania, bez ko- nieczności izolacji od rodziny i społeczeństwa. Obie te zmiany – tak bardzo potrzebne społeczeństwu – z jednej strony narzucają nowe trendy i dopasowują się do potrzeb współczesnego świata. To z kolei pozwala na otworzenie się na nowe rozwiązania sys- temowe, szczególnie w kwestii rozwoju idei sprawiedliwości naprawczej.
Dalszą część konferencji uświetnił dr Norbert Niestolik, opiekun koła „Genius Loci”, który zabrał głos na temat związany z sekwencją „Sapere Aude” („Miej odwagę być mądrym”) przyświecającą AHE i widoczną w jej logo. Jej autorem jest Horacy, właściwie Kwintus Horacjusz Flakkus (65 p.n.e.–8 p.n.e.), poeta rzymski, największy liryk łaciński i mistrz satyry. Propagatorem sentencji był Immanuel Kant (1724–1804), niemiecki filozof epoki oświecenia, profesor logiki i metafizyki rodem z Królewca. Jej pełne brzmienie to: Dimidium facti, qui bene coepit, habet, sapere aude, incipe [Poło- wę pracy ma za sobą, kto dobrze zaczął, miej (więc) odwagę być mądrym]. Horacy zapisał ją w liście do swojego przyjaciela Maximusa Lolliusa, opierając się na filozofii złotego środka. Zachęca do poświęcenia się nauce i cnocie. Z kolei Kant, w oparciu o myśli Horacego, podał definicję oświecenia: „Oświeceniem nazywamy wyjście czło- wieka z niedojrzałości, w którą popadł z własnej winy. Niedojrzałość to niezdolność człowieka do posługiwania się swym własnym rozumem, bez obcego kierownictwa. Zawinioną jest ta niedojrzałość wtedy, kiedy przyczyną jej jest nie brak rozumu, lecz decyzji i odwagi posługiwania się nim bez obcego kierownictwa”.
Po wystąpieniach opiekunów merytorycznych konferencji rozpoczęły się po- szczególne panele naukowe. W pierwszym panelu naukowym, którego moderatorem była dr Danuta Jurczyk swoje prelekcje przedstawili studenci, którzy przygotowywali się do konferencji w ramach prac naukowych koła „De iure”. Prezentacji prelegentów dokonała opiekun koła, która krótko opisała również przygotowanie tej części konfe- rencji. Zaznaczyła, że wszyscy wspaniali prelegenci przeprowadzili efektywną pracę
naukowo-badawczą, którą będą prezentowali. Zaznaczyła, że po etapie wstępnym sze- ściu prelegentów przygotowywało swoje wystąpienia z ww. dziedzin pedagogicznych, z czego w czasie konferencji zaprezentowały się cztery osoby, przedstawiając następu- jące tematy:
Karolina Nessing „Instytucjonalne formy pomocy ofiarom przemocy fizycznej w opinii kuratorów społecznych”;
Marzena Stopa „Determinanty readaptacji społecznej byłych osadzonych”;
Emilia Figurska „Emocje nauczycieli podczas przeprowadzania rozmów z ro- dzicami/opiekunami podopiecznych”;
Aleksandra Musioł „Metody wychowawcze w pracy z rodzicami dzieci ze spektrum autyzmu i Zespołem Aspergera, oraz dzieci niezdiagnozowanych, w przedszkolu w perspektywie nauczyciela edukacji przedszkolnej”.
Trzy wystąpienia zostały zwieńczone artykułami, zamieszonymi w niniejszej pu- blikacji.
Zanim dojdzie do ich zapowiedzi, na wstępie zasadnym jest wspomnieć o wy- stąpieniu jednego z zaproszonych gości niniejszej konferencji, dra Grzegorza Głup- czyka – adiunkta Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Pan doktor swoim wystąpie- niem nawiązał do części poruszanych przez studentów tematów. Na uwagę zasługuje fakt, iż poruszył problematykę konieczności wprowadzenia zmian w obszarze profi- laktyki i resocjalizacji, ,,zmian opierających się na synergii i systemowych koncepcji resocjalizacji, zmian mających na celu wyeliminowanie problemu komunikacji in- terpersonalnej międzyinstytucjonalnej”. z wyników badań, które przywołał w swoim wystąpieniu, pierwsze dotyczyło profilaktyki społecznej realizowanej w obszarach defaworyzowanych społecznie, w dzielnicach, które określił jako „getta biedy”, które realizowane było na terenie miast śląskich: Katowic, Rudy Śląskiej i Rybnika. Drugie badanie, niejako uzupełniające, o którym wspominał dr Głupczyk, zostało zrealizo- wane przez zespół badawczy Federacji Organizacji Streetwokerskich w ramach pro- jektu ,,SOS – wsparcie organizacji stretworkerskich”.
Oba zaprezentowane badania pozwoliły na dostrzeżenie elementów wspólnie po- wiązanych z jakością współpracy i współdziałania różnych interesariuszy profilaktyki i resocjalizacji. Z listy wniosków, o których w swoim wystąpieniu wspomniał prele- gent, wymienił: niezrozumienie roli partnerstwa, blokujący charakter przepisów pra- wa, a także niewystarczające lub niewłaściwe finansowanie.
Wystąpienie to było o tyle istotne, że dzięki konferencji naukowej i burzliwej dys- kusji tworzącej przestrzeń do rozmowy nad sprawami trudnymi udało się podjąć kon- kretne działania sprawcze i wyjść naprzeciw omawianym problemom społecznym. Podnoszony przez uczestników konferencji problem komunikacji oraz dobrej współ- pracy instytucjonalnej znalazł odzwierciedlenie nie tylko w niniejszej publikacji, ale również jako praktyczne działanie, które podkreśliło wagę i walor przeprowadzonej konferencji. Obecnie współpraca kilku instytucji, tj. Sądu Okręgowego w Rybniku,
Urzędu Miasta Rybnika, fundacji ,,Dobrostka”, spełniają się w projekcie dotyczącym sprawiedliwości naprawczej w tym mieście.
Projekt ten, w zakresie pracy merytorycznej kuratorów, objęty został patronatem pani Prezes Sądu Okręgowego w Rybniku, Agaty Pędrackiej, co dodatkowo ukazuje niezwykle twórcze i modernistyczne podejście do opisywanego tematu uczestników konferencji.
Odnosząc się do wystąpień prelegentów, na wstępie kilka słów o temacie, który w swojej pracy poruszyła pani Karolina Nessing, studentka uzupełniających studiów magisterskich w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi, praktyk, kura- tor społeczny w Sądzie Rejonowym w Wodzisławiu Śląskim. Temat pracy badawczej przedstawionej przez nią brzmiał: ,,Instytucjonalne formy pomocy ofiarom pokrzyw- dzonym przestępstwem”. Autorka w swojej pracy porusza jakże aktualny problem pomocy ofiarom przestępstw. W przedstawionym artykule pojawia się ciekawa pró- ba przedstawienia skali problemu przez praktyka-społecznika, osobę, która działa- jąc jako wolontariusz i kurator społeczny w środowisku lokalnym, po raz kolejny stwierdza, że skala przemocy domowej jest wciąż bardzo duża, a jej ofiara zbyt często pozostaje z problemem przemocy sama, zamknięta w czterech ścianach ze sprawcą przestępstwa. W swoim artykule autorka przybliża formy pomocy instytucjonalnej, które znajdują się w środowisku badaczki, próbuje także ocenić jej zakres i skutecz- ność z perspektywy kuratorów społecznych, którzy co do zasady nie są pracownikami sądów, a z wielkim poświęceniem i zaangażowaniem starają się nieść pomoc osobom pokrzywdzonym przestępstwem.
Ogólnie, temat współpracy kuratorów sądowych z różnymi instytucjami jest o tyle istotny, że nadal wiedza na temat tego, jakiej pomocy udziela kurator sądowy, pracownik socjalny czy funkcjonariusz policji i świadomość tych kwestii jest kluczo- wa dla efektywnej współpracy pomiędzy tymi instytucjami, co z kolei ma bezpośredni wpływ na efektywność oddziaływań resocjalizacyjnych1.
Kolejną prelegentką była pani Marzena Stopa, studentka magisterskich studiów uzupełniających na kierunku pedagogika. Autorka w pracy ,,Determinanty readaptacji społecznej byłych osadzonych” poruszyła istotne kwestie dotyczące resocjalizacji osób skazanych, które po odbyciu kary, tudzież jej części, opuszczają jednostki penitencjarne i muszą zmierzyć się z opinią otoczenia, do którego wracają. Zwróciła uwagę na pro- blem stygmatyzacji, z którym byli osadzeni muszą się zmierzyć po opuszczeniu zakładu karnego i na rolę instytucji, takich jak pomoc społeczna czy kuratorska służba sądowa, zobligowanych do podjęcia działań pomocowych przewidzianych prawem. Jest to o tyle ważne, że skazany zwalniany po odbyciu części kary pozbawienia wolności często ko- rzysta z dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia i na ogół wtedy nie zostaje sam, tylko podlega dozorowi kuratora sądowego, na którego pomoc może
1 D. Jurczyk, A. Staniucha, Współpraca kuratorów sądowych z innymi służbami w realizowaniu zadań profilaktyczno-resocjalizacyjnych, „Resocjalizacja Polska” 2015, nr 10, s. 111–123, 361–372.
liczyć. Inaczej przebiega readaptacja skazanych zwalnianych na koniec kary, kiedy wy- chodząc za mury zakładu karnego zostają ze swoimi problemami sami, a jedyna insty- tucja, która jest zobligowana do niesienia pomocy, to ośrodek pomocy społecznej.
Ostatni temat poruszony w panelu naukowym, którego opiekunem była dr Da- nuta Jurczyk, było wystąpienie pani Emilii Figurskiej, nauczycielki biologii w Liceum Ogólnokształcącym im. Noblistów Polskich w Rydułtowach, oficera Wojska Polskiego w stopniu podporucznik rezerwy, studentki studiów licencjackich na kierunku peda- gogika opiekuńczo-wychowawcza. Emilia Figurska poruszyła w swoim wystąpieniu problem uczuć i emocji nauczycieli w kontaktach z rodzicami, problem komunikacji interpersonalnej osób dorosłych wchodzącej w zakres andragogiki. Jak pisał w swojej publikacji B. Suchodolski, ,,w edukacji dorosłych zawiera się także nasza nadzieja, że mądrość i życzliwość, a nie przemoc i zaślepienie, zadecydują o kierunku, jaki obierze nasza cywilizacja, i o losie mieszkańców tego globu, który, w duchu podobnej nadziei, nazwano Ziemią – planetą ludzi”2.
Bardzo odważnie prelegentka opisała problem, z którego bardzo wiele osób nie zdaje sobie sprawy. Społeczeństwo, myśląc o szkole, zwykle myśli o dzieciach i mło- dzieży, zapominając o osobach dorosłych, które ofiarnie spełniają swoje powołanie.
W kolejnej części wzięli udział goście z Republik Czeskiej, których wystąpienia wiązały się z następującymi tematami:
bc. Karel Mul „Analiza i usprawnienie oferty kształcenia seniorów w celu za- pobiegania przestępczości w regionie morawsko-śląskim”;
mgr Lukaš Fratri „Program edukacyjny w zakresie kształcenia instruktorów policji samochodowej Policji Republiki Czeskiej”;
mgr Radek Kadĕra „Częściowe aspekty kształcenia zawodowego i ich wpływ na praktyki zawodowe”;
Klara Rahova „Rozwój osobowości z perspektywy andragogiki”.
Po tych wystąpieniach rozpoczął się panel naukowy, którego moderatorem był dr Norbert Niestolik. Opiekun koła „Genius Loci” zwrócił się do swoich studentów z apelem, aby nie poprzestawali na tradycyjnych formach zdobywania wiedzy aka- demickiej, lecz sięgali wyżej, byli aktywni na różnych polach działalności społecznej i naukowej, aby w swoim studenckim i w przyszłości zawodowym życiu cechowali się kreatywnością. Wiąże się z nią: tworzenie nowych i wartościowych wytworów, szu- kanie oryginalnych rozwiązań, patrzenie na sprawy i zjawiska z różnych perspektyw, łączenie w ciekawy sposób rzeczy i idei, wychodzenie poza stare schematy myślenia, a także: robienie czegoś w inny sposób, nietuzinkowość pomysłów, wypowiedzi, roz- wiązań, zdolność wyznaczania niestandardowych dróg działania, niezależność, nie- schematyczność, odwaga patrzenia na rzeczy na nowo – odwracanie świata do góry nogami. Lepiej być naiwnym i produktywnym niż doświadczonym i jałowym. Nale- ży wierzyć, że wszystko jest możliwe, nie obawiać się porażek. Do kreatywności nie
2 B. Suchodolski, Edukacja permanentna, rozdroża i nadzieje, Warszawa 2003, s. 183.
dorastamy, lecz z niej wyrastamy. Kreatywność to cud połączenia dziecięcej, niczym nieograniczonej energii z czymś przeciwnym i wrogim – poczuciem porządku wy- nikającym ze zdyscyplinowanej inteligencji dorosłego człowieka. Dorośli potrzebują pomocy, by być kreatywnymi. Dlatego uczelnia powinna wspomagać studentów w ich innowacyjnym myśleniu i działaniu.
Kreatywna edukacja studentów wpisana jest w program uczelni i realizowana szczególnie dobitnie na przedmiocie „Kreatywny rozwój podmiotu”. Jego treści pro- gramowe obejmują takie zagadnienia, jak: metody twórczego rozwiązywania proble- mów, przegląd własnych zasobów twórczych, określenie kierunku własnego rozwoju, świadome kreowanie sytuacji twórczych prowadzących do rozwoju podmiotu, bu- dowanie własnej tożsamości i procesu zmian, motywacja wewnętrzna i zewnętrzna oraz ewaluacja procesu zmiany. Odbiciem działań uczelni w tym zakresie było prze- konanie studentów do pracy naukowej wykraczającej poza ramy programu nauczania i związanej z ich wystąpieniami na wspomnianej konferencji. Wyzwanie takie podjęło pięciu członków koła „Genius Loci”.
Mateusz Suchan „Teatroterapia w profilaktyce antydepresyjnej”
Autor przedstawił pojęcie teatroterapii w jej historycznym rozwoju. Wystąpienie było próbą zobrazowania wpływu pracy scenicznej i warsztatowej na higienę psychicz- ną osób w wieku dojrzałym. Wykazano zależności pomiędzy działaniami prowadzo- nymi przez teatroterapeutki i teatroterapeutów a zdrowiem psychicznym uczestników zajęć teatralnych, zwłaszcza w kontekście depresji. Autor przedstawił przykładowe za- dania aktorskie z pogranicza teatru i terapii, wraz z obserwacjami i konkluzjami osób wykonujących ćwiczenia. Wystąpienie powstało w oparciu o badania jakościowe – wy- wiad z 25 osobami w wieku od 15 do 25 lat, a także w oparciu o literaturę przedmiotu i praktykę zawodową. Dodatkowo zaprezentowano wypowiedzi ekspertów arteterapii i psychologii. Autor od kilku lat prowadzi zajęcia teatralne z młodzieżą.
Ilona Szega „Wielopokoleniowe modele zdrowia. Czy zdrowe stało się niezdrowe?”
Celem wystąpienia było omówienie problematyki związanej z kształtowaniem się wielopokoleniowych modeli zdrowia. W szczególności analizie poddane zostały stosowane w czterech pokoleniach ludzi modele zdrowia i ukształtowane dzięki nim zachowania prozdrowotne. Podstawowy problem, jaki pragnęła rozwiązać prelegent- ka, odnosił się do międzypokoleniowych różnic w pojmowaniu zdrowia, form ich przekazu opartego na racjonalnej argumentacji i wiedzy lub raczej tradycji i przeka- zie. W badaniach oparto się na analizie grup badawczych czterech pokoleń z różnych środowisk, zwłaszcza ich doświadczeń z dzieciństwa.
Justyna Ster „Dziecko niepełnosprawne w rodzinie”
Autorka poruszyła temat opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny i jej wpływu na rodzinę i jej funkcjonowanie. Oparła się na badaniach przeprowadzanych
na potrzeby swojej pracy licencjackiej. Zwróciła uwagę na najczęstsze problemy opie- kunów i ich relacje małżeńskie. Wskazała na liczne obawy rodziców i opiekunów osób z niepełnosprawnością oraz na formy wsparcia, z których korzystają. Zaryso- wała ważny temat zadbania o samopoczucie opiekunów osób z niepełnosprawnością. Autorka zwróciła uwagę na fakt, że realia codziennego życia zmuszają opiekunów do ustawicznej walki o lepsze jutro dla ich dzieci.
Katarzyna Piekorz „Komunikacja na drodze rodzic–dziecko, jako jedno z pierwszych i najważniejszych narzędzi pedagogicznych”
Swoje wystąpienie autorka oparła na następujących problemach: komunikacji na drodze rodzic–dziecko, jako jednym z pierwszych i najważniejszych narzędzi peda- gogicznych. Rodzajach komunikacji, unikania tak zwanych szumów w komunikacji, mówieniu i słuchaniu w celu dobrego wychowania i wysłania w świat mądrego i elo- kwentnego dziecka. Przywołała słowa Janusza Korczaka: „Mówiłem nie do dzieci, a z dziećmi, mówiłem nie o tym, czym chcę, aby były, ale czym one chcą i mogą być”. W swoim wywodzie skupiła się na komunikacji z małym dzieckiem i nastolatkiem, cechach komunikacji otwartej i dwustronnej, wychowaniu jako procesie dwustron- nym, szumach i barierach w komunikacji jako powodach konfliktów, odpowiednim czasie na rozmowę, trudach i konfliktach w okresie dojrzewania, komunikacji po- średniej oraz poprawności językowej w komunikacji z dzieckiem.
Justyna Niemczyńska „Biblioteka – centrum kulturalne XXI wieku. Miejsce opieki i wychowania”
Autorka określiła następujące cele swojej pracy: uświadomienie zmian występują- cych we współczesnej bibliotece, określenie sylwetki współczesnego bibliotekarza oraz dróg jego rozwoju, zwrócenie uwagi na potrzebę kreatywności bibliotekarza w pracy z czytelnikami oraz ze społecznością lokalną, określenie funkcji biblioteki jako ośrodka opieki, wychowania oraz rozwoju, zarówno podmiotu, jak i pracowników. W wystąpie- niu podano: techniki i metody stosowane w pracy bibliotekarzy, na przykład: lekcje bi- blioteczne, projekty, spotkania, opieka i wychowanie dzieci. Ukazano zmiany i osiągnię- cia w pracy bibliotek usytuowanych w gminie Gaszowice. We wnioskach końcowych skoncentrowała się na bibliotece, jako centrum kultury, opieki i wychowania oraz na postępującym rozwoju osobowości pracowników bibliotek. Praca bibliotekarza powin- na być podparta wiedzą pedagogiczną, aby przynosiła pożądane efekty.
Po zakończeniu konferencji Pani Dziekan podziękowała wszystkim uczestnikom, gościom zarówno z Polski, jak i z zagranicy. W szczególny zaś sposób wyróżniła stu- dentki, które zaangażowały się w przygotowanie konferencji, panie Karolinę Nessing i Marzenę Stopę.